Reborn baby's en "Thank you Mom": wat hebben ze met elkaar gemeen?

De afgelopen dagen zijn er in de Portugese media verschillende nieuwsberichten verschenen over rebornbaby's – siliconen poppen die, dankzij de vaardigheid die in hun uiterst zorgvuldige en artistieke productie is gestoken, pasgeboren baby's zeer realistisch nabootsen. Deze publiciteit was mogelijk het resultaat van een slimme commerciële strategie of omdat beelden en berichten over hun populariteit op televisie werden uitgezonden, vooral in de VS en Brazilië.

In het weekend is nieuws altijd goed nieuws, vooral omdat er minder evenementen op de agenda staan. Maar dit onderwerp staat echt in het nieuws vanwege de verwarring die het creëert tussen realiteit en verbeelding in de hoofden van volwassenen en kinderen. Absurd gedrag neemt toe. En sociale netwerken versterken de vervreemding, omdat het algoritme in dit soort gevallen echt werkt en de pagina's van "adoptieouders" waar ze het dagelijks leven van hun "geadopteerde kinderen" publiceren, breed onder de aandacht brengt. "Ik wil een reborn baby adopteren" is de term die retailers gebruiken om deze te werven.

Het idee ontstond een paar jaar geleden in de VS, zoals alles wat in slechte smaak valt, en het overschreed de grenzen. In Orlando, Californië, is er een (of meerdere) commerciële wijk waar je bij binnenkomst ruikt als een baby (marketing door geur). In één wijk bevindt zich een kraamafdeling waar de veiligheid van pasgeborenen wordt gegarandeerd door verpleegkundigen in formele kleding die een kaart met een code gebruiken om de deur voor klanten te openen. Inclusie is gegarandeerd omdat er poppen met verschillende huidskleuren zijn. Hetzelfde kan niet gezegd worden over het geslacht, omdat, voor zover wij weten – er is altijd behoefte aan bescherming – de productie trouw is aan de biologie en baby's geboren worden als jongens of meisjes. Maar aangezien het dogma dat een minderheid radicaal heeft gepusht, is dat geslacht een individuele keuze is, hebben baby's nog steeds de tijd om zichzelf te ontdekken en dit recht uit te oefenen, dus zouden er in dit opzicht geen grote bezwaren moeten zijn. Het enige wat nodig is, is om de geboorteakte die wordt afgegeven bij het verlaten van de kraamafdeling achteraf te wijzigen!

Sommige psychologen beweren dat de gelijkenis tussen reborns en pasgeboren baby's kan helpen bij het rouwen om een ​​mislukte bevalling en/of emotionele compensatie kan bieden aan stellen met vruchtbaarheidsproblemen en zelfs aan mensen met de ziekte van Alzheimer. Er zijn echter al veel gevallen bekend waarin illusie wordt verward met de realiteit. Illusie wordt verward met de realiteit. En in feite is het een leugen, en leugens genezen of revalideren niemand. De meest kwetsbaren (psychiatrische patiënten) gaan naar het ziekenhuis, soms huilend, vragen om genezing voor hun zieke baby, betalen babysitters om voor hen te zorgen en vragen zelfs zwangerschapsverlof aan. Opportunisten gebruiken hen in de rij bij supermarkten en andere instanties om voorrang te krijgen. Dit gebeurt in Brazilië en andere landen.

In Portugal wordt al nationale productie toegepast en bovendien zijn ze gemakkelijk online te koop op de internationale markt. De prijzen zijn betaalbaar, maar de meest geavanceerde exemplaren kunnen wel 2.000 euro of meer kosten.

Datzelfde weekend werd een videoclip met de titel "Obrigada Mãe" vertoond in het reclamesegment van de Media Capital-kanalen – TVI, CNN – en op CMTV en Now. De video werd overgenomen door Miguel Milhão, die de artiestennaam Guru Mike Billions gebruikt en zakenman en eigenaar is van Prozis (een bedrijf dat diverse producten verkoopt, met name gericht op sportvoedingssupplementen). De video is beschikbaar op sociale media.

De televisiezenders RTP en SIC weigerden het programma uit te zenden en TVI schortte de uitzending op na diverse protesten van de Democratische Vrouwenbeweging en de vereniging Escolha, die zich volledig inzet voor de ondersteuning van vrouwen en zwangere vrouwen tijdens een IVG (vrijwillige zwangerschapsafbreking). Vervolgens werd een klacht ingediend bij de ERC (Communications Regulatory Authority).

De overeenkomst tussen rebornbaby's en de reactie van de vereniging Escolha op de video "Thank you Mom" ​​ligt in het feit dat er in beide situaties sprake is van een verkeerde perceptie van de realiteit en een ontsnapping uit diezelfde realiteit.

In het eerste geval worden emotionele relaties gecreëerd met siliconen poppen, alsof het baby's zijn. In het tweede geval wordt een videoclip bekritiseerd omdat deze "gebaseerd is op een valse context van de IGV-chirurgische procedure", waarschijnlijk in de veronderstelling dat deze realiteit een aseptische omgeving is en niet die in de video (maar zonder de kijker te beledigen). Er is slechts sprake van een contextualisering van de juridische omgeving waarin een abortus plaatsvindt: een operatiekamer die, op basis van de procedures, kan worden afgeleid als een ziekenhuiskamer of een kliniek, en niet als een privéruimte zonder voorwaarden in een trappenhuis.

Hier lijken de klinische procedures en hygiëne van de NHS gewaarborgd. Er is een plan met gezondheidstechnici die bebloede handschoenen dragen en een technicus die een zak, vermoedelijk met lichaamsweefsel, embryo's (zwangerschap tot en met achtste week) en foetussen (zwangerschap vanaf negende week tot aan de bevalling), in een van de verschillende afvalcontainers gooit die op een rij tegen een muur staan.

De Portugese wet stelt abortussen tot tien weken zwangerschap vrij van illegale abortussen, in gevallen die geclassificeerd zijn als 24 weken, en er is geen limiet voor niet-levensvatbare foetussen. Dit is de realiteit die noodzakelijkerwijs gepaard gaat met ziekenhuisafval dat vervolgens wordt verbrand of naar een afvalverwerkingseenheid van het ziekenhuis wordt gestuurd. Er zijn andere plannen die een normaal en realistisch verloop schetsen van een abortusprocedure die door de NHS is goedgekeurd en uitgevoerd: een rij vrouwen die een kaartje kopen en op hun beurt wachten, wat de realiteit van een proces dat sneller zou kunnen verlopen illustreert en de vele vrouwen die bij de overheid aankloppen en op de wachtlijst moeten komen.

Een vrouw die over de beslissing nadenkt

De belangrijkste boodschap van de video is die van een vrouw die twijfelt, aarzelt, al op de operatietafel ligt en besluit de abortus niet door te zetten. De video eindigt met een beeld van haar met haar baby in haar armen en het onderschrift "En jij, kies jij voor het leven?" Door de hele video heen is er achtergrondmuziek te horen van Joelise Campos, die in 2020 op 20-jarige leeftijd deelnam aan "The Voice Portugal".

In een gesprek met het tijdschrift Sábado betoogt de artiest dat het lied niet politiek bedoeld is en roept hij op tot respect voor verschillende meningen. "Het lied is niet politiek, het is menselijk. Het gaat over het waarderen van het leven zonder te dicteren hoe iemand zijn of haar leven moet leiden", zegt Joelisa, eraan toevoegend dat "we moeten leren samenleven met verschillende perspectieven zonder te vervallen in haat."

De demonstraties tegen deze pro-life video, met name de uitspraken van de twee eerder genoemde verenigingen, die spreken over de ‘valsheid waarmee het verhaal is opgebouwd is absoluut schadelijk, niet alleen voor de rechten die zo moeilijk te veroveren waren, maar houdt in feite een logica in stand van het beschuldigen van vrouwen, van moreel beledigen van vrouwen’; ‘het presenteert moederschap als een universele morele verplichting; het is onderdeel van een goed gedefinieerde logica van culturele oorlog’.

Welke feiten bewijzen deze bewering? Wachtrijen, bloed, een ziekenhuisomgeving (gelukkig! niet zomaar een trappenhuis), wat klopt er niet in dit verhaal? Een vrouw die aarzelt, die huilt, die nadenkt over de daad die ze gaat doen en die later terugkomt op haar besluit om een ​​abortus te plegen, terwijl ze zichzelf gelukkig getrouwd ziet met haar kind, is dat niet waar? Het is een aanval op de waardigheid van vrouwen om deze situaties te ontkennen en ze als hersenloos te bestempelen.

De realiteit is veelzijdig en omvat niet slechts één beslissing. Een persoon kan op elk moment, vóór of al in de operatiekamer, zijn of haar vermogens – intelligentie, wil, emotie/genegenheid, vrijheid – aanwenden om een ​​beslissing te nemen of te veranderen, zonder dat dit wordt beschouwd als een gevolg van enige beperking of "stressfactor" (uitspraken van de directeur van Escolha tegenover SIC).

Deze video is een blijk van dankbaarheid van een zoon aan zijn moeder, die op het punt stond een abortus te ondergaan, maar besloot daarvan af te zien, ondanks de moeilijkheden die ze ondervond. De auteur van de videoclip, Miguel Milhões, sprak met het tijdschrift Exame : "Ik werd blind geboren aan mijn linkeroog, mijn moeder was jong, 19 jaar oud, single, en ik was een goede kandidaat voor een abortus. Maar zij dacht er anders over – ze zeiden dat ze het moest doen [verwijzend naar het beëindigen van de zwangerschap], maar ze deed het niet, en hier ben ik dan." Vandaar de tekst van het lied, uitgesproken door de foetus en die door de hele video loopt: "Ik ben een echo van het onmogelijke, ik ben een wonder zonder angst voor wat komen gaat, ik ben een krijger."

De openbare ruimte

En inderdaad, al deze eigenschappen, en vooral de moed van een strijder, zijn nodig om te blijven proberen de openbare ruimte te betreden en duizenden dollars aan reclame te betalen. Miguel Milhões is een recidivist in deze pro-life en anti-abortusacties. En wat is het probleem? Zolang hij de wet niet overtreedt, zolang hij geen illegale daden begaat, moet hij als legitiem worden erkend en gehoord. En zijn boodschap moet in de openbare ruimte worden verspreid. Hij is een publiek figuur, een succesvolle zakenman, en hij heeft een aantal codes om toegang te krijgen tot de openbare ruimte.

Dit is niet wat er gebeurt. De publieke ruimte en de culturele industrie worden gedomineerd door één mening. Er heerst sektarisme. Er is een groeiende en systematische tendens om meer stem te geven aan "verzonnen waarheden" en maatschappelijke constructies die verre van feitelijk en objectief zijn. Er zijn politieke en ideologische krachten die er met succes in zijn geslaagd deze publieke ruimte over te nemen. Alle verschillende standpunten en denkwijzen, vooral die welke een beroep doen op het gebruik van de rede, worden gecensureerd. Vrijheid van meningsuiting is niet langer vrijheid van meningsuiting, ondanks dat die in de Grondwet is vastgelegd.

En er is een strategie om alles wat niet de dominante gedachte is, te degraderen, te beperken tot privéruimtes – dominant alleen omdat het meer zichtbaar is. In een verklaring aan SIC verwijst Patricia Cardoso, leider van de Escolha-vereniging, naar privékanalen (in de zin dat ze eigendom zijn van Miguel Milhão) voor de verspreiding van de videoclip. Ze stelt: "We voeren geen campagne, we bespreken niet de abortuswet die is goedgekeurd en van kracht is."

Een zaak is nooit afgedaan. Situaties en wetten zijn dynamische realiteiten. Onlangs werd er zelfs een open brief aan de Assemblee van de Republiek gestuurd, ondertekend door 200 persoonlijkheden en gesteund door politieke partijen, waarin werd opgeroepen tot een herziening van de abortuswet, met name om de periode voor het uitvoeren van abortussen uit vrije wil van de vrouw te verlengen tot 14 weken.

Het debat over een onderwerp sluiten, alleen maar omdat er al een wet over bestaat, of omdat er geen campagne is, beperkt het denkvermogen en maakt het debat kapot. Je zou kunnen zeggen dat er geen nieuwsbron is die het onderwerp kan behandelen. Maar we hebben het hier over een videoclip die in een betaalde advertentieruimte wordt vertoond, en die een esthetisch element is, geen nieuws.

Wat hier op het spel staat en wat angstaanjagend is, is de inperking van een grondwettelijk recht: vrijheid van meningsuiting. Het is de reductie van een pluralistische samenleving tot een samenleving met één enkele, totalitaire, flauwe, grijze stem, ook al is die stem vaak een aanval op de wetenschap, de realiteit, de waarheid en de rede.

Een voorspelbare uitkomst

Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar de uitkomst van de klachten die deze verenigingen hebben ingediend bij de ERC (de mediaregulerende instantie) is vrij voorspelbaar. Het is gemakkelijk om argumenten te bedenken om de vertoning van deze video te veroordelen op grond van de eerder genoemde televisiewetten, de Reclamecode en de Wet op de gendergelijkheid. Het enige wat we hoeven te doen is de werkelijkheid blijven verdraaien, de feiten negeren en vervallen in de logica van het vlechtwerk van stereotypen en clichés.

Zolang angst heerst, zal de irrationele overname van de openbare ruimte doorgaan, zullen de stemmen van diversiteit het zwijgen worden opgelegd en zal censuur punten blijven scoren en overwinningen boeken.